Καλοί Άνθρωποι

Καλοί Άνθρωποι

Καλός άνθρωπος ο κύριος Κώστας,

Ο ταβερνιάρης μου,

Που εδώ και έξι χρόνια τα βράδια με φιλεύει με το χαμόγελο στα χείλη

Και τα πρωινά με χαιρετάει με δυνατή φωνή,

«Έλα, Ίκαρε!»

Καθώς με το λάστιχο στο χέρι

Πλένει με φροντίδα άδολη τα πλακάκια

στο αίθριο της ταβέρνας «Οι Μουριές»

Στην Πλατεία Παπαδιαμάντη

Την ώρα που εγώ βγαίνω για την πρωινή εφημερίδα μου

Για τα άφιλτρα τσιγάρα μου

Για το ψωμί, το ψαρονέφρι, και τα οπωροκηπευτικά μου

Κάτω από έναν ουρανό που είναι και πάλι προστατευτικός.

Άνθρωπος καλός,

Μ’ όλες τις καταλαλιές πυγμαίων και στριφνών,

Ο μέγας συγγραφέας Λουί Φερντινάν Σελίν

Που λάτρευε

Των κοριτσιών τα σφριγηλά κορμιά

Μα και τον γάτο του

Ονόματι Μεντόν, αν δεν με γελάει

Η διάτρητη απ’ το ουίσκι μνήμη μου,

Που μας δώρισε,

Ο Σελίν όχι ο Μεντόν,

Το Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας

Κι άλλα δέκα αριστουργήματα από κείνα

Που δίνουνε γροθιές λυτρωτικές

Στο υπογάστριο της Τέχνης.

Καλός άνθρωπος ο George Safford Parker,

Ο καλόγουστος τηλεγραφητής

Που το 1888, μόλις ετών είκοσι πέντε,

Ίδρυσε την εταιρεία που άλλαξε

Τον τρόπο μας να γράφουμε

Και μ’ έχει κάνει κατά πολύ φτωχότερο

Απ’ ό,τι ήμουν και θα είμαι

Με το ν’ αγοράζω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ

Ωραίους στυλογράφους

Για να τους δωρίζω

Σε ανθρώπους ωραίους.

Άνθρωπος καλός ο θείος μου ο Γιώργος

Ο Μαυραγάνης Γεώργιος,

Αντιστράτηγος Πεζικού

Και κάποτε διατελέσας διοικητής του Τρίτου Σώματος Στρατού,

Που μου δώρισε τον πρώτο μου Parker

Σαν τέλειωνα το δημοτικό κι έμπαινα στο γυμνάσιο

Πριν από τριάμισι και βάλε δεκαετίες

Για να γράψω τα πρώτα μου

Βλάσφημα και βρόμικα ποιήματα

Τρελαμένος από τον έρωτα

Για μια κοπέλα με πράσινα μάτια

Και για έναν ποιητή

Που άκουγε στο όνομα Allen Ginsberg

Και τον ανακάλυψα τυχαία σ’ ένα αλησμόνητο

Βιβλιοπωλείο στο Βόλο.

Καλός άνθρωπος ο Ernest ‘Papa’ Hemingway

Που έλεγε ανενδοίαστα

Πίνοντας τη δέκατη ένατη μπίρα του

Και το έβδομο ουίσκι του

Στο Ritz, στο Παρίσι,

Που καθώς λέει η ιστορία,

Ο ίδιος, αψηφώντας τις άνωθεν διαταγές,

Έσπευσε οδηγώντας ένα τζιπ ατίθασο

Ν’ απελευθερώσει απ’ τους ναζί

Στις 25 Αυγούστου του 1944,

Ότι καλό είναι ό,τι μας κάνει καλό,

Έλεγε ο ‘Papa’ καθώς έλεγα

Κι ύστερα γελούσε και συνέχιζε να γράφει

Ακόμα μια σελίδα

Από τον Αποχαιρετισμό στα Όπλα.

Κι ας έφυγε, όπως έφυγε,

Μ’ εκείνη τη γαμημένη καραμπίνα.

Άνθρωπος καλός, πολύ καλός,

Η αδελφή μου η Ελένη

Που τόσες νύχτες μεθυσμένες

Φρόντισε σώος και αβλαβής

Και καθώς λένε οι φήμες

Μ’ ένα ασυναίσθητο ηδύ χαμόγελο

Στο κονάκι μου να φτάσω

Και να ονειρευτώ

Γέφυρες διαφανείς να χάνονται ανάμεσα

Σε ουρανό και θάλασσα,

Πεταλούδες χρυσογάλαζες να χορεύουν

Γύρω από την Ωραία Ερωμένη μου

Άνθη κόκκινα να σκεπάζουν

Ωσάν του Christo έργο

Όλα τα Πολεμικά Μουσεία και τα Κοινοβούλια

Του κόσμου τούτου όλου.

Καλός άνθρωπος ο Νίκος Καρούζος

Ο ποιητής που με τη φιλία του με τίμησε

Και τόσο εύστοχα με χαρακτήρισε

Πάνε κοντά είκοσι χρόνια τώρα

«Ποιητή ενός Αγχο-οράματος»

Και με είχε για συμπότη του

Και συνομιλητή του

Τις νύχτες που περιπλανιόμασταν

Από της ποίησης την περιπέτεια

Στην περιπέτεια της ποίησης,

Άνθρωπος καλός η Δήμητρα στον «Μύλο»

Που πάντα με καλοδέχεται

Και με ευγένεια απαράμιλλη

Ξέρει να μου σερβίρει

Ακόμα και το εικοστό

Σχεδόν ολέθριο

Μα και τόσο λυτρωτικό,

Για όσους τσακίζουν

Κόκαλα και πνεύμα και ψυχή

Θητεύοντας στης ποίησης την απαίτηση

Διάκονοι της Τρέλας

Και νομοθέτες άοπλοι,

Ουίσκι

Καλός άνθρωπος ο Shane McGowan

Που μας έχει κάνει

Βράδια και βράδια

Να τραγουδάμε φάλτσα και βραχνά

(Μα με καρδιά

Με τι καρδιά!)

Το ‘Dirty Old Town’

Ο Όλεθρος, ο Νέστωρ και εγώ

Σε μπάρες της συμφοράς

Σε σπίτια της αλληλεγγύης

Σε οδούς ονείρων.

Άνθρωπος καλός

Ο ειρημένος Νέστωρ

Ποιητής και πότης

Λάτρης της αληθινής ζωής

Και ακέραιος φίλος

Πάντα κομψός, πάντα δανδής

Με το αλκοολικό του βλέμμα

Να λάμπει από χαρά

Κάθε που ανακαλύπτει

Ένα άδικα λησμονημένο αριστούργημα

Και όχι δεν λέει ποτέ

Για μια βραδιά ευφρόσυνης αφροσύνης.

Καλός άνθρωπος

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι ο ποιητής

Που στις 29 Οκτωβρίου του 1955

Παντρεύτηκε την Barbara Frye

Που ως τότε δεν την είχε δει στα μάτια του

Και που του είχε γράψει ότι

Κανένας δεν την παντρεύεται

Γιατί της έλειπαν δυο σπόνδυλοι αυχενικοί

Και ήταν δύσμορφη.

Άνθρωπος καλός

Η Ελεάννα Μαρτίνου

Που στήνει

Όπως δεκαετίες πριν

Εκείνος ο ποιητής

Ένα

Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων

Αλλά όχι με λέξεις

Μα με

Κάρβουνα Μελάνια Τελάρα και Χαρτιά

Για να μας υπενθυμίσει και πάλι

Ότι κυλάει αδυσώπητα ο χρόνος

Και ότι

Ο Άνθρωπος είναι η Απάντηση

Όποια κι αν είναι η Ερώτηση.

Άνθρωποι καλοί

Οι καλοί άνθρωποι

Που μας άλλαξαν τα φώτα και τη ρότα

Που μας έκαναν παρίες

Που μας έβγαλαν απ’ το χρήμα

Και μας έβαλαν στο χρόνο

Που μας έκαναν ένυλο ποίημα

Και μας σκόρπισαν

Στους τέσσερις ανέμους

Για να γίνουμε πιο ανθρώπινοι ακόμα

Για να γίνουμε οι δωρητές ψυχής που γίναμε

Και να μπορούμε έτσι ν’ αγαπάμε

Τα πιο όμορφα κορίτσια

Και να χρωστάμε

Ευγνωμοσύνη αιώνια

Σ’ εκείνους που διαλέξαμε

Να είναι οι πρόγονοί μας.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Πλατεία Παπαδιαμάντη, 6/ΙΙΙ/2008

 [Ζωγραφική: Ελεάννα Μαρτίνου]